Ağlıyorum… 

Her anıma bir gözyaşı damlıyor.   

Biliyorum, kelimeydi o.   

Varlığı yokluğun ellerinden kurtaran kelamdı.   

En güzel kudretin kelimesiydi o. Üfledi, âmâ gözler açıldı; dermansız dertler iyileşti; ölüler dirildi.   

Kelimemdi o benim. Biricik kelimesiydi annesi Meryem’in. 

Vakit akşam… İsa’mın müjdesi kulaklarımda: 

“Ben gidiyorum, o gelsin! 

Faraklit gelsin 

Ahyet gelsin!”