“Çok yemek, Allah’tan gafil olmanın ve haddi aşmanın kaynağı ve başlangıcıdır. Bu bakımdan nefis, açlıkla uysallaşıp kırıldığı kadar başka hiçbir şeyle uysallaşıp kırılmaz. Aç kalan nefis, sahibine karşı sakinleşir ve ondan korkar. Âcizliğini ve zelilliğini anlar. Zira kuvveti zayıflamış, elinden kaçan birkaç lokma yüzünden hileleri oldukça daralmış, içemediği bir yudum sudan dolayı da dünya kendisine zindan kesilmiştir. İnsanoğlu nefsinin zelilliğini ve âcizliğini anlamadıkça mevlasının izzet ve kahrını göremez. İnsanoğlunun saadeti ancak daimi olarak nefsinin zillet ve âcziyetini anlayıp, mevlasının izzet, kudret ve kahrını bilmesindedir. Bu bakımdan insanoğlu daima aç, mevlasına muhtaç ve mecbur olduğunu bilmeli ve bundan zevk almalıdır.”

Asrının müceddidi Hüccetü’l-İslam İmam Gazalî bu kitabında “nefs, gurur, kibir, şükür” kelimelerini merkeze alıyor. Bu kelimelerin mahiyetini, özelliğini, kime ve neye nasıl yönlendirilmesi gerektiğini açıklıyor.