“Ben insanlara yaşamak için ümit, kuvvet ve neşe veren yazılardan hoşlanırım. İnsanları yoğunmuş mutfak paçavrasına çeviren ve ye’se düşüren yazılardan hoşlanmam. Zaten tam bir refâh içinde, huzur içinde yaşamıyoruz. Bir de karanlık, kötü şeylerden bahsederlerse bize, onları okursak... Bu, insanları bir havana koyup ezmeğe benzer... Halbuki insanların içinde bir umut olmalı... Yaşama umudu, neş’e vermeli insana okudukları.”

Memduh Şevket Esendal

Memduh Şevket, yaşadığı toplumu ve dönemi çok iyi kavramış, kendine has bir üslup geliştirerek hikâyeciliğimize yeni boyutlar kazandırmış bir yazar. Onun hikâyelerinde insanın evrensel kaygı ve dertlerinin Anadolu insanına yansımaları tüm sadeliğiyle görünür. Mekân olarak şehri tercih ettiği hikâyelerinde bürokrat, memur ve ‘yarı aydın’a karşı eleştirel bir tavır takınırken; köyü anlattığı öykülerindeyse köylünün iktidar karşısındaki durumunu ve köylülere yönelik ince eleştirilerini dile getirir. Kimi öykülerinde aile içi ilişkileri anlatırken sonradan zengin olanlara, Batı özentisi tiplere de yöneltir eleştiri oklarını. Sıradan bir olayı anlatır gibi görünse de beklenmedik sonlarla okuyucularını şaşırtmayı seven Esendal, hikâyelerini samimi bir dil ve öyle canlı bir üslupla anlatır ki karakterler gerçek kişilere dönüşür.

1946 yılında Hikâyeler- İkinci Kitap, 1958 yılından itibaren Mendil Altında adıyla basılan bu eser, Esendal hikâyeciliğinin en nadide yirmi beş örneğini bir araya getiriyor.