Albert Camus “saçma” kavramını ele alırken ilk olarak dünyanın saçmalığı ve yaşamın anlamsızlığı konuları üzerinde durur. İkinci dönemde ise “başkaldırı” konusu ve buna bağlı olarak dünyanın anlamsızlığına başkaldırmak, toplumu değiştirmek, kötülükleri yok etmek ve daha iyi bir düzen kurmak için eylemde bulunur.

Camus saçma kavramını Sisifos Söyleni, Başkaldıran İnsan deneme yapıtlarında ve romanlarında geniş bir şekilde dille getirir. İlk olarak Sisifos Söyleni’ne baktığımızda Sisifos’u affedilmez bir suç işlediğinden dolayı Tanrılar onu bir kayayı ara vermeksizin bir dağın tepesine çıkarmaya mahkûm etmişlerdir. Sisifos kayayı zirveye çıkardığı anda, kaya kendi ağırlığıyla tekrara aşağı yuvarlanır. Sisifos, ümitsizce dağdan iner ve kayayı tekrar dağın tepesine çıkarır. Bu sonu gelmez işkence sonsuza dek tekrarlanır. Burada baktığımızda Sisifos da saçma, insanın tanrılara boy ölçüşmeye kalkışması sonucu tanrılar tarafından yadsınmasıdır. 

Başkaldıran İnsan’a baktığımızda Camus başkaldıran insanı metafiziksel başkaldırı ve tarihsel başkaldırı altında ele alır. Camus de başkaldıran insan hayır diyen biri, hem yadsıyan ama vazgeçmeyen; evet diyen bir insan olarak niteler. Başkaldırıda hayatı boyunca köle olan insanın, birdenbire yeni buyruğu kabul edilmez bulur Camus. Kısaca başkaldırı edimi hem katlanılmaz bulunan bir haksızlığa hem de bulanık bir hak inancına başkaldırmadır.