Saat Yönün Tersine bir ilk kitap. İrem Üreten’in öykülerinde resimler, heykeller birer hikâye anlatıcısına dönüşürken yaşam alanları da tüm estetiğiyle anlatıya dahil oluyor. Bir tenis topunun peşi sıra gezen bir kamera, huzur evi yalnızlığı, kadın-erkek ilişkileri, annelik, belleğin yitişi, köklenme meselesi… Yarattığı atmosferde polisiye unsurları başarıyla kotaran Üreten, sahici karakterleriyle de bize daha evvel tanışmışız duygusu yüklüyor.

Saat Yönünün Tersine giderken kırılabilirsiniz fakat inat etmek bir yaşama belirtisidir.

"Derin bir nefesin ardından altıpatları şakağına dayadı. Metalin tenindeki soğukluğu. Ölüme giderken bedenini kuşatan en yoğun hissin bu olması tuhaf. Buraya ait olan bir şeyi, silahın dünyevi varlığını hiç olmadığı kadar kuvvetle duyumsamak, elinde, teninde yarattığı his. Hayattaki varoluşunun en belirgin, en güçlü olduğu saniyeler, ondan kopmaya en yakın olduğu an aynı zamanda. Kuvvetli bir bağlanma ve yok oluş. Patlamada silahın varlığı yavaşça mı kaybolacak, yoksa birdenbire mi? Şakağındaki soğuk dokunuşunun uzaklaşması kaç milisaniye sürecek?"