“…bir kuytuda karton keserdi ayazım, pencerem kuşsuz, dalsız is bağlardı; yedi tepeli gök konduda bir cenin gibi tekrar annemin karnına tırmanırdım; tırnaklarımın ve dişlerimin arasında bilseniz kaç kere ölü doğdum ben; ben, duygusu karanlık bir odanın ırmağı gibi akıp giden nam, utku; yalnızlık kileri, ılık tenli, iri parmaklı bir aklın bağdaş kurduğu, ben, bir kuklanın değili, loş adımların ağmasına bire bir mürekkepli dil ve karakter veren, raflar, basamaklar, ahşap çizgiler sarı ve gri tözlü kedi patilerin çıktığı; ben, alnı gümüş akıtmalı bir tavan olan görü, çantasında bir dirhem güneş taşıyan, gökleri karış hesabı bir ırmak ilmine çeviren…”