Türkiye’nin kurumsal müzecilik tarihinin ilk yüz yıllık dönemini ele alan Türkiye’de Müzecilik 1839-1938 başlıklı bu çalışma; giriş ve iki ana bölümden oluşmaktadır. Türkiye’de müzecilik tarihinin kaynaklarının ele alındığı giriş bölümünde, müze kavramı üzerinde durulmuş ve müzeciliğin tanımı yapılmıştır. Osmanlı Dönemi’nde Türkiye’de müzeciliğin ele alındığı birinci bölümde, Osmanlı Müzeciliği Tanzimat’ın ilanı öncesi ve sonrası olmak üzere iki ayrı başlık altında ele alınmış ve Tanzimat öncesindeki müzecilik benzeri faaliyetler eski eserlerin korunması ve sergilenmesi çerçevesinde değerlendirilmiştir.

Modern manada müzeciliğin başladığı Tanzimat sonrası dönemin ele alındığı kısımda ise Müze-i Hümayun’un kuruluşu ve nasıl geliştiği detaylı olarak incelenmiştir. Bununla birlikte, Müze-i Hümayun’un Anadolu’da açılan Konya ve Bursa şehirlerindeki ilk şubeleri ile Askerî Müze, Bahriye Müzesi, Ticaret Müzesi, Orman ve Maadin Müzesi gibi alanlarda kurulan ilk müzelere de yer verilmiştir. Ayrıca 1869 tarihli ilk Eski Eser Nizamnamesi başta olmak üzere, bu alanda çıkarılan 1874, 1884, 1906 ve 1912 nizamnameleri de müzecilik açısından ele alınmıştır.

Cumhuriyet Dönemi’nde müzeciliğin ele alındığı ikinci bölüm, TBMM’nin kurulması ile başlatılmıştır. Bu bölümde, müzecilik çalışmalarına ivme kazandıran bazı kanunlar ve genelgeler ele alınmıştır. Ayrıca burada müze müdürlüğünün teşkilatlanması ve müzeciliğin bilimsel bir değer kazanmasında, Türk Tarih Kurumu ve Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi’nin kurulma amacı ve aşamasında müzecilikle ilişkili hizmetlerine değinilmiştir.

Cumhuriyet Dönemi’nde kurulan ilk müzelerin yanı sıra, Türk müzeciliğini farklı bir konuma getirmesi sebebiyle, millî ve manevi değer taşıyan Topkapı Sarayı, Ayasofya Camii ve Konya Mevlana Dergâhı’nın müzeye dönüştürülmesi süreçleri de ayrı başlıklar halinde kısaca ele alınmıştır.