Sanat tarihçisi Costantino D’Orazio, Rönesans’ın en büyük figürlerinden biri olan Michelangelo Buonarroti’nin yaşamını, kurmaca bir otobiyografi aracılığıyla sanatçının kendi ağzından anlatıyor.

Bir tür içsel yolculuk ve sanatsal hesaplaşma olarak okunabilecek bu eser, Michelangelo’nun yaşamının son döneminden başlayarak hem geçmişe dönüp anılarını aktardığı hem de yaşam, sanat ve inançla olan mücadelesini yansıttığı özgün bir anlatıdır.

Medici Sarayı’ndan Sistina Şapeli’ne uzanan bu metin; tarihsel gerçeklik, kurgu ve içsel monolog biçimlerinin dikkat çekici bir bileşimini sunar. Dönemin siyasi, entelektüel ve estetik atmosferi; Lorenzo de’ Medici, Savonarola, Poliziano ve Leonardo da Vinci gibi figürlerle kurulan ilişkiler üzerinden çok katmanlı olarak işlenir.

Michelangelo’nun kendi sesiyle biçimlenen bu anlatı; otobiyografi, sanat tarihi, edebiyat ve felsefe disiplinlerinin kesişiminde, bir dönemin ruhunu anlamak isteyen okurlar için derinlikli ve edebi bir keşif imkânı sunuyor.