“Atletli adam yazı makinesi, deniz ve kadın üçgeninde yaşadı. Yaşamı boyunca dik açıyı aradı. Deniz sonsuz uzaklıktı, unutkanlıktı.

Kadın sonsuz yakınlıktı, büyümek için büzüştü ve parçalandı. Yazı makinesi çiftleşmeydi. Kadının yakınlığı, artık atletli adamın onun içine uymayacağı kadar her büyüyüşünde, adam unutkanlığa yelken açtı, yaşlı adam olarak geri döndü, parmak uçlarını kağıtla çiftleştirdi ve yeni doğmuş gibi oldu.

ancak bu anda, bu saatte kendisini dik açıda değil, dar açıda hissetti. Bir kadın, avcıya yalnızca dik açıda yakındır.”