Bilhassa üçüncü hicri yüzyıla gelindiğinde hadisleri tasnif ederek (konularına göre ayırarak) birçok eser te’lîf edilmiştir.

Bu zaman diliminde öne çıkan ve sahîhayn olarak bilinen Buhârî’nin (ö. 256/870) el-Câmi’ü’l-müsnedü’s-sahîhü’l-muhtasar min ‘umuri Rasûlillâhi sallallâhu aleyhi ve sellem ve sünenihi ve eyyâmihi, ve Müslim’in (ö. 261/875) el-Müsnedü’s-sahîhü’l-muh­tasaru mine’s-sünen bi-nakli’l-‘adli ani’l-’adli an Rasûlillâhi sallallâhu aleyhi ve sellem ünvanlı kitaplarıdır. 

Bu her iki kitap ilim ehlinin, bilhassa muhaddislerin çok ehemmiyet verdikleri ve üzerlerine birçok ve çeşitli çalışmalar yaptıkları eserlerdir.

Bu çalışmalardan bir kısmı ise her iki kitapta bulunan bazı hadislerin tenkidi üzerine yoğunlaşmıştır. 

Her iki eserdeki bazı hadisleri tenkit edenlerden birisi de Endülüs’ün meşhur âlimlerinden, Zâhirî mezhebi fakihlerinden çok yönlü bir şahsiyet olan İbn Hazm’dır (ö. 456/1064). İbn Hazm eserlerinde zikrettiği bazı Buhârî ve Müslim’in rivayet ettiği hadisleri tenkit etmiş ve bu hadislerin sahih olmadığını iddia etmiştir.