“Gulyabani’den haberi yoktu, peri masalları işitmemişti, bombaların aydınlattığı gökyüzüne bakıp ziyafet de çekmemişti. Korku ile sevinç arasında gerilen ipler ona dolanmamıştı. Plastik bir ibriğe sığmazken yağmur, su bardağı yarıya dek çayla doluydu hepsi bu.

Elbette severdi çay içmeyi, dudakları da severdi. O bir çocuktu ama çocukluğuydu kamburu. Yirmisinde mahpustan çıkacaktı da sanki bundan yalnızca onun haberi vardı.

Büyümek bir enfiye gibi burnuna muştulanmıştı. Peynirin ekşiliğine, zeytinin çizgilerine, ekmeğin kutsallığına kaldırılan bir zafer kadehi gibi bardağı masadan alıp damağını buharla haşladı. Annesi pencereyi açsa evleri bir havuz gibi dolabilir, ördekleri ve kazları fukaralığına ortak edebilirdi.

İyi ki annesi pencereyi aralamıyordu.”