Geçmek gerek,

Rüzgâr sesi geliyor, geçmek gerek.

Ve ben yolcuyum, ey daimî rüzgârlar!

Götürün beni yaprakların oluşum enginliğine

Kavuşturun beni suların tuzlu çocukluğuna

Ve ayakkabılarımı üzüm bedeninin gelişimine dek

Doldurun tevazûnun güzellik kımıltısıyla

Dakikalarımı tekrar eden güvercinlere dek

Zirveye çıkarın içgüdünün beyaz gökyüzünde

Ve varlığımın gerçekleşmesini ağacın kenarında

Kaybolmuş temiz bir ilişkiye dönüştürün

Ve yalnızlığın teneffüsünde

Çarpın bilinç kapılarımı

Salın beni o günün uçurtmasının peşine

Götürün beni yaşam boyutlarının halvetine

“Hiç”in mülâyim huzurunu

Gösterin bana.