Bazı bahçeler çiçek açmaz çünkü yas tutar.

Bazı kalpler yeniden sevemez çünkü hatırlamakla meşguldür.

Vişne Bahçem, çiçek açmak yerine kök salmayı seçmiş bir kalbin toprağından filizlenen kelimeleridir.

Bu satırlar; geçmişin küllerinden değil, henüz yanmaya cesaret edilememiş anılardan doğdu.

“Kendimi hep bir yerlerde seninle konuşurken buluyorum.

Gözyaşlarım süzülürken yanağımı silen eli sen sanıyorum.

Hem sana geliyorum hem de senden gidiyorum.”

Bu sayfalarda kahramanlar yok.

Yalnızca yarım kalmış cümleler, sessiz çığlıklar

ve zamanı gelmemiş baharlar var.

Vişne Bahçem’e hoş geldin.

Burada her ağaç bir sır saklar.

Ve her okur, kendi yarasına bir yaprak bulur