Faulkner’ın 1949’da kazandığı Nobel Edebiyat Ödülü’nden sonra yayımladığı ilk roman olan Bir Rahibeye Ağıt (1951), yazarın iki koldan ilerleyen anlatı yaklaşımının en farklı örneklerinden biri. Tiyatro perde ve sahneleri biçiminde kurulan bölümlerinde Tapınak’taki karakterlerin sekiz yıl sonraki “geçmişle yüklü” hayatlarına odaklanan Faulkner, bunların başındaki “giriş” bölümlerinde ise bir asma kilit, cezaevi, adliye ve vilayet meclisi binaları üzerinden hem kurgusal yöresi Yoknapatawpha ve ABD hem de İnsanlık ve Dünya tarihini iyilik ve kötülük, inanç ve vicdan, eylem ve bedeli eksenlerinde bütünüyle kendine özgü bir biçimde ele alıyor.

Bir Rahibeye Ağıt, modern çağla birlikte bireyselliği ve sorumluluk duygusu gittikçe zayıflayan İnsanlığa da yakılan bir ağıt.

Ahlaki bilinç düzeyinde tasarlanmış bir drama. Gerçekten trajik ve bu açıdan yazarın zihninin belirsiz arka planında tek ahlakın bulunduğu Tapınak’tan çok daha üstün.

Malcolm Cowley, The New York Herald Tribune

(1946’da Faulkner’ı daha geniş bir okur topluluğuna tanıtan Portable Faulkner’ın editörü.)

Faulkner… geçmişi tamamlanmış bir olaylar dizisi olarak görmez. Geçmiş bugünün içinde yaşamayı sürdüren, bugünü ve yarını etkileyen, biçimlendiren bir güçtür.

Necla Aytür, Kitaplar Arasında