Eşik sözün ve şiirin hizasında kendi varlık evrenine doğru

adım atmak, yürümek isteyen insanın bu dünyadaki

berzahıdır. Eşikte durmak, eşikte beklemek o büyük

varlık evine / evrenine adım atmadan önceki tefekkür ve

tereddütlerimizin kaynama noktasıdır. İnsan düşünür,

sorgular ve bu sorgular, hafakanlar eşliğinde varlığın

aynasında mütemadiyen kendini seyreder. Eşik ne içerisi

ne de dışarısıdır. İç ve dış tanımlarının belirsizleştiği bir

yere denk düşer. Uykuyla uyanıklık arasında bir yer. İşte

şiir, dağarcığındaki s’öz varlığıyla bize bu eşikten seslenir.

Çünkü şiir evin kendisi (varlığın hakikati) değildir, evi ve

evin içini (varlığın hakikatini) anlamamızı sağlayan dilsel 

bir imkândır. Yeryüzü Eşiği, farklı şairler merkezinde 

bu dilsel imkânın düşünsel ve estetik kodlarına 

eğilen metinlerden oluşmaktadır.