Âlemlere Rahmet Efendimiz (sav),

“Dil, kalbin tercümanıdır,” buyurur.

Aynı ilkenin kişilik ve kimlik inşasındaki

etkisine dikkat çeken Hz. Ali (kv) ise;

“Her insan konuştuğu dilin evladıdır,” der.

Benzeri diğer bildirimlerden de hareketle ikrar edebiliriz.

Şuur dilde başlar, kalbe iner.

Keza dil temizlenmeden kalp de arınmaz, aklediş de…

Oysa üzülerek gözlemliyoruz.

Yaşamakta olduğumuz sevgi-güven bunalımları,

gitgide herkes(im)i kuşatan önyargı zırhları,

benlikleri esir alan üstün gelme arzusu misali

nefsânî-psikolojik baskılar veya sosyal savrulmalar,

asırlık eğitim ve kültür sorunlarımızla buluştukça

anlamın ve hikmetin tahtına

sloganik-hipnotik imajlar oturmakta.

Öyle ki; en geç bir nesil sonra

konuşan ama anlaşamayan insanlar topluluğuna

dönüşmemiz kaçınılmaz görünüyor.

Haliyle böylesi bir iletişim-idrak krizinden kurtulmak için

bir an evvel “dil-zihin” ve “dil-kalp” ilişkisi bağlamında

kişisel ve toplumsal planda tadilata girişmek zorundayız.

Nitekim böylesi bir ihya girişiminin ilk meyvesi,

dile dair şuur ve ahlâk farkındalıkları olacaktır.

Bu uğurda gayret bizden, tevfik Allah’tandır şüphesiz.