Alparslan ile kapısından girdiğimiz Anadolu’yu çatı eyleyenlerin romanı... Moğol

mezaliminden kaçıp akın akın gelen obalar sığınacakları bir liman aramaktadırlar.

Sultan Alâeddin Keykubat eliyle belirlenen yerlere yerleştirilen obaların her biri

toprağa ekilen birer fidandır adeta... Kökleri yerin ta derinlerinde, başı arş-ı âlâda bir

devlet düşünün tohumlarıdır Sultan'ın gönlünde... Bugünün mazlumları yarının

düzeninin sahipleridir.

Sultan Alâeddin'in akıbeti, Anadolu’ya sığınıp kök salmaya çalışan obaların da

kaderidir. Sultan, aşkının esiridir lakin gönlünde yanan cihanşümul devlet ateşinin de

pervanesidir aynı zamanda... Esiri olduğu aşk ya sonu olacak ya da tüm mazlumları

tek bir çatı altında toplayan koca bir devlete dönüşmesine vesile olacaktır.

Sultan Alâeddin’in kulaklarında hâlâ o ses yankılanmaktadır: “Dikkat edesin

Alâeddin! Aşk yangınından kurtulmaz isen o senden kurtulur! Sen onu yok etmez

isen o seni yok eder! Kendi celladın oluverirsin farkında olmadan!”