Ekolojik aciliyetler, 1970’lerde Fransız Françoise d’Eaubonne tarafından geliştirilen bir teori olan ekofeminizmi yeniden keşfetmek için uygun bir zamanı işaret ediyor. Gerçekten de, son dönemdeki hareketlenmeler ve bazı gençlerin, özellikle de kadınların ekolojiye olan ilgisi ekofeminizmi yeniden okumak için bir fırsat sağlayabilir. Öngörülen ekolojik felaketin ve bunun sonucu olan insani krizin önlenmesi ya da en azından kontrol altına alınması için bir fırsat sunabilir.

Politik ekoloji içinde atipik bir hareket olan ekofeminizm, kısa vadede yok olmaya mahkûm bir

insanlığı kurtarmak için kadınlara, ataerkillik tarafından yönetilen dünyanın politik yönetiminin

kontrolünü ele almaları için yapılan bir çağrı olarak tanımlanabilir.

Modernliğin, hatta d’eaubonnian yazıların vizyoner vurgularının zıttı ve bu verimli yazarın içine

düşmüş olduğu görece anonimlik dikkat çekicidir. Bir yazar olarak tanınmasına rağmen, bir teorisyen

olarak unutulmuş ve fikirleri genellikle anlaşılmamıştır: “ekofeminizmi”ne ilgi duyanlar genellikle

nadir üniversite çalışmalarına sınırlı kalmıştır, bu da tüm hayatını akademik olmayan çevrelerde

geçiren bu kendi kendini yetiştiren biri için bir paradokstur.

Françoise d’Eaubonne yirminci yüzyılın ikinci yarısının kilit teorisyenlerinden ve aktivistlerinden biridir; sadece katılımıyla değil, aynı zamanda ve her şeyden önce çalışmalarının öncü yönüyle. Söylemi, insanın doğayı baskı altında tutmasına, her ne pahasına olursa olsun büyüme ve ilerleme ilkelerine meydan okumakta ve eşitlikçi, kendi kendini yöneten ve azalan bir toplum projesinin ana hatlarını çizmektedir.