İsa’nın yanına gidiyordum. Bu sefer de olmazsa devam

etmeyecek, bu işleri bırakacaktım. “Bu işler” deyince

ne kastettiğim pek anlaşılmıyor farkındayım ama ne

gelir elden… İsa’yla daha önce de birkaç kez konuşmayı

denemiştim ama “işler’’ gene istediğim gibi gitmemişti.

Ne zaman gitmişti ki zaten? İsa çölde inzivaya

çekildiği zaman da bir gece yanına yavaşça yaklaşmış

ve onunla uzun uzun konuşmuştum, tam ikna ediyordum

ki Rabb’in cinlerinden biri gelip beni anlık bir

şaşkınlığa uğrattı ve Rabb bu fırsattan istifade İsa’nın

kafasını korkunç bir uğultuyla doldurdu. İsa sözlerimi

duyamaz oldu. Sonrasında Rabb’in kendisi İsa’nın

kulağına fısıldadı, “Şimdi iblisi yendin işte!”