Elif Ceren Pehlivan, erkek egemen dünyanın görünmeyen sınırlarında sıkışıp kalmış kadınların sessiz ama derin hikâyelerini anlatıyor. Mutfak tezgâhlarını yerleri bilmiş, yemek masalarından kalanları toplamış, evlerin pencerelerinin perdeleri arasından meydanlara bakmış kadınların hikâyeleri.  Öykülerdeki kadınlar hem kendileriyle yüzleşiyor hem de özgürlüğün kıvılcımını içlerinde hissediyorlar. Yazar sade telaşsız ama bir o kadar da derinlikli anlatımıyla okurlarını, karakterlerinin seslerini çıkarabilme ve kendilerini bulma yolculuklarına tanıklık etmeye davet ediyor. Okuyacağınız hikâyelerdeki karakterler; hayatın acımasız gerçeklerini kabul etmek zorunda kalırken tüm yorgunluklara rağmen yeniden ayağa kalkabilmeyi, devam edebilmeyi içten bir sessizlik ve derin bir insanlık haliyle bize hatırlatıyorlar.

“Yatağın üstündekilerin hepsini kucağıma alıp banyoya giriyorum, kapıyı kilitliyorum. Banyonun aynasında tekrar bakıyorum yüzüme, hiç kimse kadar yakın bana. Musluğu sola çeviriyorum, kırmızı işaretli tarafa. Kırmızı, sıcak demekti, anımsıyorum. Karnıma dokunuyorum. Parmaklarımla göbek deliğimin biraz altındaki izi buluyorum, yere paralel uzun kesiği. Anımsıyorum.”