On yedi yaşında evden kaçmak kolay değildi. Gerçeklerle

yüzleşmem gerekirse, daha önce veya o zamandan beri geçen

on yıl da benim için kolay olmadı.

Ama iyi olduğumu düşünüyordum. Olabildiğince. Sadece göze batmadan yaşamaya devam etmem gerekiyordu. Yapmam gereken tek şey, insanların zihninden uzak ve yollarının dışında kalmaktı.

Bu yüzden bir adam açık veranda kapımdan içeri, cesurca evime ve hayatıma adım attığında korkmalıydım. Hatta dehşete kapılmalıydım. Ama galiba fark ettiğimden daha deliydim

çünkü bunlardan hiçbiri değildim.

Adam ilgimi çekmişti.

Ve hayatımın kontrolünü ele geçirmenin yolunun

ona teslim olup olmadığını merak ediyordum.

NERO

Bir insanın hayatını ilk kez aldığımda, bundan geri dönemeyeceğini biliyordum. Bundan sonra benim için normal olmak yoktu.

O yüzden uzaklaşmak yerine, bir beden dağına tırmandım ve kendi kaderimi yarattım.

İttifak’ı kurdum.

Ve bununla sorunum yoktu. Azla yaşayabilirdim.

Ta ki o açık kapılardan geçip onun hayatına girene dek…

Uzaklaşmalıydım. Geldiğim kapıdan geri dönmeliydim. Ama yapamadım.

Ve şimdi benim yüzümden hayatı tehlikedeydi.

Ama kötü bir adam olmakla ilgili bir şey vardı. Benim olanı korumak için mutlu bir şekilde sokakları kana boyayabilirdim.

Ve Payton benimdi. Biliyor olsun ya da olmasın…