Öyküleriyle Türk edebiyatında kendine mahsus bir yer edinen Ömer Faruk Dönmez, Rünya’da şair kimliğiyle öne çıkıyor.

Dönmez’in ilk öykülerinden itibaren asla taviz vermediği hatta son eserlerinde anlatısını yaslayacak kadar itimat ettiği unsurun dil olduğu görülür. Bilhassa Paradigma Sonsuzluk ile Yolcu ve Burjuva’da metinden sıyrılarak adeta özgün ve çarpıcı bir varlık kazanan dil, Rünya’da doruk noktasına ulaşır. Yazarın yirmi yılı aşkın zamana yayılan yazı hayatının her şeyin bütün çıplaklığıyla ortaya çıktığı bu olgunluk döneminde şiirin safında yer alması şaşırtıcı olmaktan ziyade anlamlıdır. Şiir, Ömer Faruk Dönmez’in dil ile kurduğu bağın doğal bir sonucudur çünkü. Dolayısıyla sadık okurlarının gözünden kaçmayacağı üzere Rünya, Ömer Faruk Dönmez külliyatının mütemmim cüzüdür.

Rünya, makulün sınırlarını terk etmenin en etkili yolunun şiir olduğunu keşfetmenin neticesinde doğan kırk dokuz şiirden meydana geliyor. Müziği önemseyen, ölçüyü bir imkân olarak gören Ömer Faruk Dönmez, bize ait olmasına rağmen bugün dünyamızdan çekilen kelimelerle, vülgarize etmeyen ve anlamın buharlaşmasına izin vermeyen bir tutum sergiliyor. 

yoğaldıkça yoğalıyor yarım asırdan sonra

eşin dostun arkadaşın birer birer gidiyor

vülgarize etmenin halk için yaşamanın

bir anlamı kalmıyor: kopuntu: diaspora

maestro hep susuyor çıldırsa da orkestra

yağmalandı gümüş tay kanatlandı engerek

tecellî etti mana şol cennetten kovuldum

kırk altı yıl yaşadım rünya zehir zemberek

ölebilsem ölürdüm ölmedim şair oldum