En tehlikeli alışkanlık ne kumar ne yalnızlıktır. Çünkü bir noktadan sonra masalar da ışıklar da kayıplar da sizin bir parçanız hâline gelir.

En tehlikelisi, her kayıptan sonra hâlâ bir şeyiniz kaldığını sanmaktır. Bir umut kırıntısı, bir sevgili bakışı, bir kız çocuğunun size sarılacağına

dair inanç… Oysa her el, bir parçanızı daha çalar sizden.

Ve insan, en sonunda aynaya baktığında gördüğü yabancı yüz karşısında sessizliğe gömülür. Artık kaybedecek bir şeyinin kalmadığını sandığı o an, aslında en ağır yükü taşıdığı andır.

Bu kitap, bir adamın kendi yıkıntıları arasında yürüyüşünü anlatıyor. Borçların, yalanların, sessizliklerin, pişmanlıkların içinden geçerken

aslında kendisine açtığı en derin yarayı fark ediş… Her kaybın yeni bir başlangıç mı yoksa daha büyük bir son mu olduğunu düşündüren, karanlık bir iç hesaplaşma…

Okurken kendi içinizdeki boşluğa bakmaya cesaret edebilecek misiniz?