Bir yazarı 1918’de bir dünya tarihi yazmaya iten pek çok neden vardı. Bu yıl, I. Dünya Savaşı'nın son, en yıpratıcı ve en hayal kırıklığı yaratan yılıydı. Her yerde alışılmadık yoksunluklar vardı; her yerde yas hâkimdi. Ölenler ve sakat kalanların sayısı milyonları bulmuştu. İnsanlar bir kriz noktasına geldiklerini hissediyorlardı. Karmaşık olasılıkları düşünemeyecek kadar yorgun ve kalp hastasıydılar. Uygarlık için bir felaketle mi, yoksa insanların birliğinin yeni bir aşamasının başlangıcıyla mı karşı karşıya olduklarından emin değillerdi; olayları böyle düz alternatiflerin basitliğiyle görüyor ve umuda sarılıyorlardı. Dünya siyasetinde olası yeni düzenlemeler, savaşın ortadan kaldırılmasına yönelik dünya anlaşmaları, ulusların ve halkların birlikleri üzerine bolca tartışma vardı. Herkes "uluslararası düşünüyordu" veya en azından bunu yapmaya çalışıyordu; ancak dünya demokrasilerinin üzerine aniden ve trajik şekilde çöken devasa sorunların temellerinin yeterince anlaşılmadığına dair yaygın bir farkındalık vardı.

Yazar profesyonel bir tarihçi değildir, ancak kariyerinin başlangıcından beri kendi bakış açısına özgü tarihsel ana hatlarını oluşturmaktadır. Her zaman bir bütün olarak tarihle ve tarihe yön veren genel güçlerle meşgul olmuştur. Bu onun zihninin bir kıvrımıdır. Fen öğrencisiyken bile tarih okumaları için bir defter tutardı. Yayınlanan ilk öyküsü Zaman Makinesi (1894), insan kaderinin gidişatı hakkında fantastik bir spekülasyondu; Efendi Uyanıyor uygarlığımızın gelişiminin pitoresk bir abartısıydı; Beklentiler (1900), mevcut süreçlerin bazı olası sonuçlarını tartışmaya yönelik bir girişimdi. Pek çok kitabında, örneğin Mükemmel Araştırma ve Sönmeyen Ateş’te tarihin küçük "ana hatları" çizilmiş ve böylece savaş zamanının bu zihinsel çalkantısı, onunun geçmiş ve şimdiki olaylara kapsamlı bir bakış atmak için özel olarak donanımlı değilse bile, en azından özel olarak eğilimli olduğunu ortaya koymuştur.