Gerçek aşklarımı yazarım. Yaşamak istediğim aşkları yazarım. Başkalarının yaşayıp da yazamadığı, anlatmak istedikleri aşkları, acıları, sevgileri, hasretleri yazarım. Üç parmağımın arasına kalem tutuşturulduğu günden beri yazarım, yazarım.

Şarkılarım bana aşklarımı getirir. Benden aşklarımı götürür.

Yazarken güzelleşirim gencecik olurum.

Beni kim dinlerse benden oluyor. Bana kim dokunursa kendini hissediyor. Fanatik hiçbir şeye itibar etmem. Tek inandığım şey insan denen mucize.

Aklım yetmiş gönlüm on beş yaşında

Aysel adım deli çıktı boşuna

Dünya deli ben kaldım bir başıma

Evliya soyundan yazın taşıma

Hey Allahım ben ne biçim insanım

Savaş barış ne masalmış bitmedi

Gençler öldü ihtiyarlar seyretti (gitmedi)

İnsanlığa kimse tohum ekmedi

Hey Allahım ben ne biçim insanım

O “çocuk şairin” dizeleri aramızdan ayrılışının onuncu yılında çok da ihtiyacımız olan bir dönemde umarız hepimize iyi gelir… Hepimizin yaralarını sağaltır, kendi müziğimizi yeniden Aysel’in sözleriyle bulmamıza yardımcı olur.

Biz de bir kez daha Aysel’in hatırası ve bıraktıkları önünde selama duruyoruz; Ne Sevdası Ne de Kavgası Biten tüm kadınlara…