Bektaşî’nin hamakatını ya da hilesini çözmek kolaydır, zira o, tasavvuf katarından sayısı belli vagonları eksilterek bu işi yapmaktadır… Vagonlar sayılır ve eksiklik derhal ortaya çıkarılır. Oysa Muhyiddin Arabî, aynı katardaki vagonları içinden değiştirmektedir, dışından vagon sayarak onun yanlışını göstermek zordur, bunun için vagonlara girmek, döşeme diplerine kadar her yanı didiklemek gerekmektedir…

Elinizdeki eser, bu didikleyiciliğin mahsülü...

Keşke elimizden gelse de Ekberiliği bir eşeğe ters bindirerek meydan meydan gezdirsek ve başta tasavvuf zümreleri olmak üzere bütün müminlere onun tasavvuf kaftanından soyulmuş ve çıplak hali öldürücü felsefeden ibaret kalmış bünyesini ifşa edebilsek…

Zira Özü Vahdet-i Vücud olan Ekberî müellefat, içi zehirle doldurulmuş bal gibidir…

Batılının Muhyiddin Arabî ilgisi, “sonradan Müslüman” Ekberîler de dahil, ondaki zehredir. Zaten önemli bir kısmı, onda bu zehri görmese Müslüman da olmayacak bir dalâlet vasatındadır…

Doğuda ise Ekberîliğin zehir katılı balı, entelektüel tembellik sebebiyle yenilmeyen ve yenilmediği için zehrinden perişan da olunmayan bir vasat belirtir… Hani adam, Muhyiddin Arabî hastası ama onu anlamak babında ondan tek satır okumadığı için zehirlenmiyor da! Şimdilik işe yarayan bu tembelliği Batı bir kırabilirse, neslimize kıran girmesinin de yolu açılacak…

İşte; tüm bu açılardan bakıldığında da elinizdeki bu eser, hem sinsi ve saklı bir zehrin tam tespit ve ifşaatını yapmak, hem de bu zehir vasıtası ile girişilecek olası ve daha büyük kötülüklerin önünü almak için yazıldı…