Çocukken bir hayalim vardı. “UÇMAK”

Kağıttan yaptığım uçaklarla oynarken, elimi uçak seklinde tutarak hızla koşarken adeta uçuyordum. Hızla atan kalbim heyecanımın, alnımdan süzülen ter ne kadar çalışmam gerektiğinin habercisi gibiydi. Sık sık yüksek bir yere tırmanıp uçsuz bucaksız gökyüzünde ufuğa bakıyordum. Gökyüzünü seyretmek gökyüzü kadar geniş bir yer açıyordu ruhumda ve ne kadar yolum olduğunu gösteriyordu adeta.

Bulutlara dokunacak kadar yakın olduğumu görüyordum rüyalarımda. Bir gün uyandığımda ordaydım bulutların yanında.

Aşıktım gökyüzüne ve bir sevgililer gününde geldi haberi SOLOTÜRK görevinin. Artık “UÇMAK” paylaşmaktı. Mutluluğu paylaşmaktı, gururu paylaşmaktı, vatan sevgisini paylaşmaktı, başarıyı paylaşmaktı. Binler, onbinlerle paylaştıkça artıyordu duygular…

Çocukken bir hayalim vardı. “GÖKLERİN KURDU” olmak.