Galata’dan Tünel’e çıkarken çaldı telefon.

Tam da Mevlevihane’nin önünde.

“Efendim Kerbela!”

“Komiserim, şimdi aradılar, aynı mahallede üçüncü

vaka… Aynı şekilde bulunmuş…” Sesi zayıfladı. “Yine maktul kadın.”

“Adli Tıp?”

“Az önce geçti Doktor Hanım.”

Gömleğine baktı. “Eve uğrayacak vakit var mı?”

“Komiserim, valla siz bilirsiniz ama Müdür Bey de

yoldaymış…”

“Kerbela, dolabımdan bir gömlek kap gel o zaman, olay

mahallinde buluşalım.”

“Emredersiniz Komiserim.”

Sigarasından derin bir nefes çekti. “Orospu çocuğu, yine

doğradın di mi kadının birini… Bulucam ulan seni.”

Acele adımlarla uzandı Cihangir’e.

Polisiye edebiyatımız yeni bir kahramanla tanışıyor: Komiser Tunç. Yetmişlerde öldürülmüş Pol-Der’li bir babanın oğlu, çekirdekten yetişmiş bir polis kısacası. Babasının eski dostlarıyla bağlarını koruyan ama bugünde yaşayan biri. Derin Uyku, akıcı anlatımının ardında gizlenen karmaşık olay örgüsüyle en “külyutmaz” polisiye okurunu bile son sayfaya dek merakta bırakacak bir roman.