Kör Necip, arkadaşları Latif, Şeref ve Nebi’yi vatan ve istikbal 

uğruna verilen emre riayet etmeleri gerektiğini söyleyerek 

Amasya’ya çağırmıştır. Daha memleketleri Tokat’ı görmeden 

Amasya’ya gelirler… İkindi vaktini biraz geçerken hem biraz 

hava almak hem de şehri dolaşmak için dışarı çıkarlar ama 

İzmir ve Manisa’nın işgal edilmesinin verdiği hüzün ve 

umutsuzluk kentin her yerine sirayet etmiştir. Bu hüzün, 

sadece insanların hal ve tavırlarına değil, Yeşilırmak’ın sularına, 

kral kaya mezarlarının işlendiği dağların yüzüne bile işlemiştir. 

Vaziyet kötüdür. İşgal kuvvetleri belli ki sadece İzmir ve 

Manisa’da durmayacak, Anadolu’nun her yerini kuşatacaktır.

Kahramanlarımızın görevi ise Amasya’ya davet edilen Mustafa 

Kemal Paşa’ya düzenlenecek bir suikasta karşı önlem 

almalarıdır. 

“Aslanlar, bu yol meşakkatli ve çileli bir yoldur. Diliniz 

mühürlenmiş, gözleriniz kör olmuş olacak. Yiğitler; gerekirse 

ananız, bacınız, avradınız el, el dediklerimiz ise vazife uğruna 

yareniniz olacak. Su zehir, bal ağı, katık katran olsa da vatan 

uğruna ah demeden, soluklanmadan yutulacak.”