Kendini doğrudan dile getirmeyen ve söze açmayan bir sanat yapıtı ile karşılaşıldığında, bir sanat yapıtı 

karşısında  kişinin  tüm  varoluşunu  etkileyen  ve  dilinin  tutulmasına,  aklının  dumura  uğramasına  neden 

olan şey nedir? Bir sanat yapıtının sanatsal olmasının anlamı nedir? Sanat yapıtının bir ontolojisinden söz 

edilebilir  mi?  Sanat  ve  sanat  yapıtı  üzerinden  Varlığa,  Varlığın  hakikatine  ulaşmak,  hakikati  görünür 

kılmak olanaklı mıdır? Sorular ve sorunlar sonsuzca çoğaltılabilir. Sanat ve estetik kuramları tüm bu soru 

ve soruların sınırına gelir, sınırında dururlar; çünkü aslında hepsinin sorguladığı şeyin özü bu sınırın diğer 

tarafında bulunur. Bu durum kuramların bir başarısızlığı değildir, tam tersine yeni bir yol için bu sınırdan 

öteki tarafa olanaklı bir bakışı gerçekleştirmenin olanağına doğru çekilirler.

Burada şimdi sunulan çalışma da bir yanıyla böyle bir olanağı, yolu kurmayı, sınırı geçip gitmeyi, olmazsa 

da sınırı genişletmeyi amaçlamaktadır. Van Gogh, Heidegger, Schapiro ve Derrida’nın düşünceleri temele 

alınarak sanat, sanatçı, sanat yapıtı, güzel, varlık ve hakikat ilişkileri bağlamı temelinde yapılan bu çalışma; 

bir  metnin,  bir  sanat  metninin,  bir  felsefe  metninin  nasıl  olup  da  birden  fazla  düşünür  tarafından 

birbirlerinden  farklı bir biçimde okunabileceğini  bir hermeneutik destruktion/déconstruction  temelinde 

okuyarak ortaya koymayı ve yeni okumalara yol açmayı denemektedir.