Edebiyatımızda —özellikle söz konusu eleştiri

olduğunda— nice zamandır hastalıklı bir sessizliğin

hüküm sürdüğünü görüyoruz. Yapay Şair-ler, kendi

metinleri dışında başka şiirler ile hiç ilgilenmiyor,

görmüyorlar bile: Kör. Pişikten huzursuz, kan

çıbanından oturamaz ve diş ağrısından uykusuz olması

gereken bu zümre, etrafta uçuşan Yapay Şiir-lerden

rahatsızlık duymuyor, ses de çıkarmıyor: Dilsiz. En

babasıysa kafasına kuş pislemiş gibi mırıl mırıl

mırıl-danıyor. İşte Kadir Tepe, taşan bardağı kırıp bu

iplemezliğe karşı bir eylem planında bulunuyor fakat

bu plan, bize sattıkları (en azından satmaya çalıştıkları)

“çiçek-böcek” gibi bir kumar oyunu değil, iltihaplı

gördüğü yeri ısırıp tükürmek için tebdili kıyafet

çarşılarda gezen bir ısırma hastasının her seferinde

kazandığı bir pazar-lık: Kumar. Tıpkı huzursuzluğu

seven bir Çâlâb’ın, rahatsız etmeyi amaç edinen kulu

gibi: Kumarda yalnızca dişlerini kaybeden…

“‘Halk’ masallarına inanma. Emir alma, emir verme.

Sat hatıralarını, antika seni ilgilendirmiyor bugün.

Küçümsenmeni engelleme! Asla taklit etme. Isrardan

vazgeçme, nazlanma ve delişmenliğini koru. Şık ol.

Bütün katiller iyi giyinirler çünkü.”