Anlatılmak istenen nedir

Tüm şiirlerin hafızasında

Olmayan bir şeyi tarife uğraşmıyorum. Meçhul bir karamsarlık ve uyuşmuş bir melankoli değil bu. Sadece içimden geçen iniltileri yazmak telaşesi ve bu yolla ben de onları duymaya çalışıyorum.

Yorgunluklarımı karanlık olarak tarif etmek, yaşanılan hüzünlere saygısızlık olur mu, bilemiyorum. Fakat biliyorum ki karanlık, bitmek bilmez bir arayışla ruhumun derinliklerine doğru yürürken kaybolduğuma, kayboluşuma sebeptir.

İlk karanlık anından sonra nesnelerin görünür olmaya başlaması gibi insan da ruhunun kaybolan kısımlarını görmeye başlar.

Peki ruhumuzun gerçeği görme noktasında önündeki engel karanlık mıdır? Yahut karanlık, insanı hakikatle buluşturacak bir vesile midir?

Nasıl? Bu karanlık, cümleye nasıl sığar?