1898 yılında Malatya’nın Pütürge ilçesinde doğan Hacı Ahmet Kayhan Efendi, Nakşibendiyye’nin Hâlîdî Samini koluna müntesiptir. Osmanlı’nın son dönemlerine genç yaşlarda şahitlik etse de, esas olarak Cumhuriyet Dönemi sufilerindendir.

Dönemin şartlarına uygun olarak her kesimden insana evinin kapısını açıp, sahip olduğu zâhirî ve bâtınî ilimleri takipçilerine sade bir dille aktarmıştır.

Bağlılarını Kur’ân ve Sünnet ekseninde, Allah’a halis bir kul, Hz. Peygamber’e (s.a.v.) âşık bir ümmet olma hedefine ulaştırmaya gayret etmiştir. Bu amaç doğrultusunda sohbetlerin ana ekseni; güçlü iman, ibadetlerle Allah’a yaklaşma, güzel ahlâk ve nefsle mücadeledir.

Onun tasavvuf anlayışında şeriata tamamen bağlı kalmak, haram menfaat ve haram şehvetten uzak durmak, varlıklara şefkat ve merhametle bakmak, tüm insanlara hizmet etmek, Allah’a ulaşmanın anahtarıdır.

Dört kutup kavramıyla sembolleştirdiği, tüm varlıklara din, dil, ırk ayrımı yapmadan merhametle yaklaşmak, ona göre Allah yolcusunun vazgeçilmez özelliğidir.

Tasavvufun günümüz insanına aktarılması amacıyla Hacı Ahmet Efendi tarafından uygulanan yöntemlerin incelenmesi sonucunda kayda değer prensipler tespit edilebilecektir. Toplumsal değişimlerin gün geçtikçe daha büyük bir ivmelenme ile gerçekleşmesi, bu prensiplere duyulan ihtiyacı daha da artırmaktadır.