yalnızlık vurur suratına çerçeveler

kendine iner yağmur kimsesiz

toprak kefenlenir sonsuz beyaz

biriktikçe buz kesilir çığlık

fırçanın ucuyla biraz merhamet

gece gebedir ikibüklüm kozasında ipek

ölüm kapar gözünü taş kesilir yenidoğan

benden firar et ey kalbi yeryüzünün

ey gömleği arkadan yırtılan

saksıda sümbülün boynu bükük

bir yas tutuyor hurma çekirdekte

suyun sese değdiği yerden göçebe

kimi kafeste kiminin kafesi içinde