Kalktı sonra masaya geçti. Mürekkebe batırdı kamışı. Görünseler de gizli midir harfler…

Bu kez elif yazdı. Sonra be yazdı. Elifle be’nin konuştuğunu düşündü. Yani konuşsalar birbirine ne söylerlerdi. Biri özdü öteki ilke. Biri dikeydi öteki yatay. Biri hakimdi öteki mahkûm. Öyle sanıyordu. İnsan Kutsal Kitap’ta, Kutsal Kitap Fatiha’da, Fatiha Besmele’de, Besmele be harfinde, be harfi ayırt edici bir noktadaydı, ayırt edici nokta insandı. İnsan insanın hiçbir şeyi değildi. İnsan vardı ve ondan önce harfler vardı. Harfler vardı ve ondan önce elif vardı. Elif vardı ve ondan önce nokta vardı. Noktadan önce O vardı. O’ndan önce bir şey yoktu. O’ndan öncesi yoktu. O’ndan sonrası yoktu. Öncesiz sonrasızdı O.

Her şey noktadan çıktı. Nokta açıldı elif oldu elif açıldı insan oldu insan açılınca ne oluyordu?

…”