“Tamam, Engin,” dedi ve fırladı. Ayten karanlığa doğru hızlı adımlarla ilerlemeye çalışıyordu. Nereye bastığını bilmeden, ayakları yalınayak, çok canı yanıyordu, fakat acıyı düşünecek vakit yoktu.

Tek yapması gereken yardım çağırmaktı. Uzun süren bir yürüyüşün, koşar adımların ardı arkası gelmiyordu. Çok bitkin düşmüştü Ayten Hanım.

Düşe kalka gitmeye çalışıyordu. Her yer taş, çakıl, cam, toprak… Ayakları kanıyordu artık. Gittikçe küçük küçük yanan ışıkları fark etti.

Nasıl bir sevinç, heyecan, mutluluk doldu içine ki hızını daha da artırdı. Giderken sık sık dönüp geçtiği yerlere bakıyordu ki Engin Bey’i bıraktığı yeri bulabilsin.