“Borges, edebiyatı yaşayan bir labirente benzetir. Karanlık gecelerde mum ışığında kitabını yazarken gözlerini yitiren yazar ‘yaşayan bir labirentin’ duvar taşlarını elleriyle yoklayarak yürümez mi onun sokaklarında hâlâ? Binbir Gece Masalları’nın o kayıp yazarı biz bilmesek bile yaşayan bir labirentin içinde gizlice dolaşmaya devam etmez mi? Şeyh Galip, Fuzuli, Filibeli Ahmet Hilmi, Oğuz Atay, Dante, Cervantes, Dostoyevski… Ve henüz bilmediğimiz, tanımadığımız, adlarını buraya sığdıramadığımız binlercesi, karşılaşmazlar mı birbirleriyle o yaşayan labirentin içinde dolaşırken? Söyleşmezler mi birbirleriyle? Edebiyatı yaşayan bir labirent hâline getiren, onu canlı kılan şey biraz da geçmişte yaşamış, bugün yaşayan ve gelecekte yaşayacak olan edebiyatçıların çoğalarak artan kalp atışları değil midir?”

Sümeyye Özgen, okuru Sonsuz Düşler Labirenti’nde birlikte gezinmeye; Goethe’den Muhammed İkbal’e, Simone Weil’den Rilke’ye, Pessoa’dan Sadık Hidayet’e, Baudelaire’den Wolfgang Borchert’e, Samuel Beckett’ten Bulgakov’a, on dokuz yazarın söz armonisine, içsel uygarlığına, küçük mitolojilerine bakmaya davet ediyor.