İdareli kullanmak gerek hayatı, zira çabuk tükeniyor insan. Kimselere bel bağlamamalı zira yüz üstü bırakılıyor insan. Sırlar insanın en yalın hâlidir, zira kimseyle paylaşmamalı insan.

Gönülden kaleme, kalemden kâğıda, kâğıttan toprağa… Yaşayan da toprak oluyor, yaşayanı anlatan sayfalar da. Kalem de tükeniyor, kalemi tutan parmaklar da.

Eskiden parkta, terk edilmiş kırık bir banka oturup sonbahara yenik düşen ağaçların yaprak dökümünü izlerdik uzun uzadıya. Her mevsim insanların toprağa düşüşünü izler oldu şimdilerde ağaçlar.

Ey koca çınar! Kavurucu sıcağın yakan mevsimde yüreğimdeki ırmakların dondurucu soğuğunu paylaştık seninle. Nisan yağmurunun bütün tanelerine gizlenmiş gökkuşağının renklerini paylaştık seninle. Dallarında biriken buz sarkıtlarından süzülen soğuk suların bile çare olamadığı volkanlar gibi patlayan yüreği paylaştık seninle. Tek sırdaşım sen oldun. Nasıl anlatabilirim tüm yaşananları birine?