Mevlevîlikteki Mânevî Eğitim, ya da bin bir günlük çile, tasavvufî bir seyr ü sülûk ameliyesidir. İnsan terbiyesine, nefis tezkiyesine yöneliktir. Geleneksel tasavvufun halvet, uzlet ve riyâzet gibi seyr ü sülûk metodlarından farklılıklar göstermekte, yardan değil ağyârdan halveti esas alarak daha ziyade hizmet ve sohbet ile âdâb ve erkâna riayet gibi esaslar öne çıkmaktadır. Disiplin, nezâket ve nezâhetle yapılan bu eğitim süreci tamamen insanı hedef almakta, onun maddî-mânevî kalitesini artırmayı gâye edinmektedir. Bu mânevî eğitim, kültürümüze geniş bir coğrafyada bütün anlam zenginlikleriyle birlikte çelebi ve can sıfatlarıyla vasfedilen Mevlevî dervişini bahşetmiştir.

“Âlem-i bâlâ-yı aşka per-güşâ olmak için

Dâhil-i meydân olup tennûre aç pervâza gel!

Hestî-i mevhûmunu yakmak dilersen aşk ile

Matbah-ı Mollâ›ya gir kânûn-i Ateşbâz’a gel!”