“Az gittim uz gittim

Dere tepe düz gittim

Kâh tosbağadan yavaş

Kâh rüzgârdan tez gittim

Kim takılır peşine

Eksik bir bilmecenin

Heyhat önüme düştü

Ben de peşinden gittim

Ay ana güneş baba

Ve yıldız kardeşlerim

Sonsuzluğa yol çizdi

Ben de o yoldan gittim”

Kim unutmayı ister ki çok sevdiği bir bilmeceyi? Ama hafıza nankördür, unutuverir insan. İşte bu masal öyle yazıldı; eksik bir bilmecenin peşine düşenin başından geçenlerden... Bu masalda obur bir yavru bozayıya, boyun eğmeyen bir tutam ota, ninni söyleyen kavaklara, dert yanan arılara, ömrünü toprağa adayıp ekenlere, biçenlere, üretenlere rastlayabilirsin. Doğanın tüm çocuklarının türkülerini ve bilmecelerini dinleyebilirsin. Hatta sonunda çok özlediğin birini bile hatırlayabilirsin. Görüp de fark etmenin, fark edip düşünmenin, düşündükçe anlamanın ve doğayla bir olmanın neşesiyle...