Elinizdeki kitap, tarihsel sosyolojik argümanların yörüngesinde Erken Dönem Cumhuriyet Türkiyesi’nin (1922-1938) düşmanlık politikalarını incelemektedir. Doküman analizi çerçevesinde yorumsamacı sosyolojik bir perspektife yaslanan kitap, Türkiye sosyal bilimler sathında otantik bir imgeye maruz bırakılan ve fikri dünyasına kayıtsız kalınan bir figür olan Carl Schmitt’in teorik mülahazalarını merkezine almaktadır.

Buradan hareketle Kemalist rejimin iç evrenine ilişkin çözümlemeleri odağına alan kitap, rejimin devrimci politik tahayyülünü yadsıyan ve devlet-devrim-ulus üçlüsüne karşıt konumladığı savıyla iç düşman olarak kategorize edilen kolektif grupları irdelemektedir. Bu yönüyle, Cumhuriyet’in kuruluş momentine ilişkin alternatif bir tarihsel sosyolojik okuma yapan kitap, modern Türkiye tarihine ilişkin mevcut akademik literatürün yerleşik kabullerini tersyüz etmektedir.