Seyrüsülûk hâlinde iken, cezbenin hâkim olduğu zamanlar, yükü taşıyamıyordum. Herkese çatıyor, herkesle tartışıyordum, her konuşana itiraz ediyordum. Kişinin yakasına yapışıyordum.

Tartışma, sürtüşme, kavga… Birinde bir birahaneye girdim, “sen, sen, sen!” dedim, üç kişi çıkarttım. “Düşün önüme, yürüyün!” dedim. Bir mescide götürdüm.

“Sizin yeriniz burası, namaz kılın!” dedim. Üçten biri girmedi, ikisi girdi. Biri korkusundan namaz kılarken altını ıslattı.

Onlardan biri benim gibi namaz kılan biri oldu. Ama bu hâl doğru değil. Mehmed Zahid Hocam: “Dua et, bu hâl senden gitsin, bu maneviyat sarhoşluğudur.

Bu hâl senden gitsin, ileride sana daha iyisini verecektir. Bu hâlin devam etmesi dervişin intiharıdır. Bu hâli taşıyamaz, küfre düşersin!” dedi.

Bu manevi hâlin alınması için tevbe ve dua ettim. Sonra sakinleştim. Taşıyamadığım yük benden alındı.