İnsan tasavvurunun ve tahayyülünün kavrayamayacağı büyüklükteki evrenin bir toz zerresi mesabesinde olan gezegenimizde, kendisi ve kendisini kuşatan tüm bu varlık-olgu ve oluşun; ne, nasıl ve niçin varolduğu; yani insanın anlam arayışı, insanoğlunun en kadîm meselesi olmuştur. Vahyî olsun olmasın dinler, insanın bu sorularına cevaplar vermiş ya da getirmişlerdir. Felsefenin de bundan uzak durması veya buna ilgisiz kalması söz konusu olamazdı ve öyle de olmuştur.

Nasıl ve hangi aletle yapılırsa yapılsın aranılan şey, içinde bulunduğumuz bu varlık âleminin bir varedicisi olmalıdır önermesinden hareketle Tanrıdan başkası değildir. İşte burada şu iki soru bu arama çabasının özünü teşkil etmektedir: Akıl, Bir Tanrı olmalıdır dediği için mi Tanrı vardır; yoksa bir Tanrı zaten varolduğu için mi akıl, bir Tanrı olmalıdır? demektedir?

Bu kitapta yegâne aleti akıl olan felsefenin, tanrı anlayışı ele alınmış ve kritik edilmiştir.