Bazen bir sessizlik anlatır en derin hikâyeyi…

Ben, o sessizliğe kalemimle ses verdim.

Her kelime, içimde birikmiş duyguların ince bir sızıyla kâğıda düşmüş hâli. Unutulmuş anılar, yarım kalmış cümleler, söylenememiş hisler… Hepsi burada, kelimelerin arasında nefes alıyor, can buluyor.

Yazmak, benim için bir varoluş biçimi.

Bir bakışın, bir vedanın, bir yağmur kokusunun içinde gizlenen anlamları aradım. Her satır, insanın kendi içine tuttuğu aynadan süzülen bir parıltı belki de.

“Kalemimden Dökülen Öyküler” duyguların narin ipliğinden örülmüş, hatırlamanın ve bırakmanın ince çizgisinde gezinen bir iç yolculuk.

Belki senin kalbinde de yankılanır birkaç kelime…