Üzüntü, ağırlığına bakmadan gelİp oturmuştu Leyla’nın omzuna.

Öfkeyİ durdurmak için saymışlardı 1’den 10’a.

KORKU İle koştukça, güvendİ Leyla aklına.

Utanç, pembe rengİyle belİrmİş, sarılmıştı Leyla’ya telaşla.

İştah, mİdeyle konuşup anlaşmıştı. Kararlıydı, Leyla’yı korumaya.

Merak ve neşe gezİyordu Leyla’nın kalbİnde kol kola.

Hepsi de aynı gün “Merhaba!” dedİ Leyla’ya.

Bu muhteşem arkadaşlığın masalı da o gün başladı yazılmaya...