Bu kitap, yalnızca bir hikâye derlemesi değil; Necibe Bozkurt’un kaleminden süzülen, kadim bir dilin, toprağın ve kadın hafızasının birbirine karıştığı büyülü bir şahitliktir.

Burada payam ağacı sadece bir ağaç değil, kökleri geçmişe, dalları geleceğe uzanan bir bilgelik simgesidir. Her anlatıda payamlar, yeniden konuşmayı öğrenenlerin, dudaklarını yeni tanıyan kadınların elinde çiçek açar. Bu çiçekler, Anadolu’nun kadim anlatı geleneğini bugünün sesiyle birleştirir; masalla gerçeğin arasında bir köprü kurar.

Yazarın dili, masal anlatıcısının nefesine, annenin merhametine yaslanır. Onun cümleleri, okuru bir masal sofrasına, biraz daha içe, biraz daha derine davet eder. Çünkü Payamlar Çiçek Açar, yalnızca anlatılanların değil, dinleyenlerin de dönüşüm hikâyesidir.

Sözün kadim gücünü yeniden hatırlatan bu kitap, okuruna bir çağrıda bulunuyor:

“Duy, gör, hisset ve kendi payamını çiçek açtır.”

Kelimelerin toprakla, toprakların insanla nasıl konuştuğunu işiteceğiniz, dili mühürlü kalmış nice hikâyenin kapısını aralayan bir iç bahçedir bu eser.