Gece, kalbin en karanlık yerini bilir.

Bu şiirler de tam orada doğdu.

Duman gibi yükselen her dize, kırık bir kelebeğin kanadından kopmuş bir hikâyeyi taşır.

Acının, yarım kalmış aşkların, sessiz çığlıkların izlerini…

Baharları öldüren şehirlerden arafta kalmış kalplere, hiçliğin çocuklarından yıkılmış krallara kadar uzanan karanlık bir yolculuk.

Kelebekler gece ölür.

Ama içimizdeki o titrek ışık, yeniden yanmak için her zaman bir bahane bulur.