Tarikatlar tarihi bakımından VI-VII / XII-XIII.yüzyılların ehemmiyeti inkar edilemez .Bugün halen varlıklarını sürdürmeye devam eden tarikatların çoğunun teessüs ettiği asırlardır.’Hırka’ ,

‘silsile’ve ‘intisab’ gibi yapılarla , otantizmini olağanüstü bir biçimde korumaya devam eden Abdülkadir Geylani ( 561 / 1166)’ye nisbet edilen Kadirilik ve Seyyid Ahmed er-Rifailik bu yüzyıllarda teessüs eden iki önemli tarikattır.Mağripli sufilerin iştirakleriyle Irak’ta olgunlaşan bu tarikat faaliyetine – ki Irak Ekolü olarak nitelendirilmiştir- aynı ekolden olmakla birlikte coğrafyası farklı olan Bedevilik ilave edilebilir. Piri Seyyid Ahmed el-Bedevi ( 675 / 1276 )’nin vefatından sonra , çok kısa bir süre içinde Mısır’da müesseseleşen Ahmediye / Bedeviyye tarikatıyla , diğer üçü kadar yaygınlık kazanmamış olmakla birlikte yine Mısır’da teessüs eden İbrahim Desuki ( 676 /1277) ‘ye nisbet edilen Desukiyye tarikatı , o dönemde , bir manevi yapılanmayı tamamlamışlar ve böylelikle tarikatlar tarihinde ‘aktab-ı erbaa ‘olarak anılmışlardır.Tarikat müesseseleşmesinin ilk devirlerinde bu dört tarikatın – bazı müellifler tarafından – ‘tamamlanmış’ve ‘sağlam’ olmayı sembolize eden ‘dörtlü’ olarak isimlendirilmesi de gösterilmiştir ki ‘dörtlü kuvvetler birliği’ teşekkül ettirilmiştir.