Ülkemizde gerek örgün, gerekse yaygın eğitimde dinin öğretim konusu yapıldığı pek çok alan bulunmaktadır. Aile, okul, cami, Kur’an kursu, medya ile konferans ve seminerler bunlardan bazılarıdır. Buna göre başta anne babalar olmak üzere, görev alanlarına göre müftü, vaiz, imam-hatip, Kur’an kursu öğreticisi, din kültürü ve ahlak bilgisi dersi öğretmeni, imam hatip lisesi meslek dersleri öğretmeni, yüksek din öğretimi kurumlarındaki öğretim elemanı, dinî içerikli konferans ve seminer veren hatip,

medya kanalıyla dinî yayın yapan konuşmacı veya yazar, doğrudan ya da dolaylı olarak din eğitimi yapmaktadırlar.

Yapılanlar yanında yıkılanların, kazanılanlar yanında kaybedilenlerin, yetiştirilenler yanında zayi edilenlerin az olmayışında, eğitim adına ortaya konan yanlış tutum ve davranışlarının rolü büyüktür. Bu nedenle eğitimcilerin, yaptıkları işin sorumluluğunun farkında olmaları son derece önemlidir. Günümüzde eğitim, bir iletişim süreci olarak görülmekte ve iletişim olmadan

etkili eğitim yapılamayacağı kabul edilmektedir. Bu bağlamda verimli bir din eğitimi de, etkili bir iletişim sürecini gerektirmektedir. Din eğitiminde etkili iletişim; tarafl arın iletişim becerilerine, yeteneklerine, tutumlarına, değerlerine, iletişim konusuna ilişkin bilgi, görgü ve deneyimlerine göre işleyen oldukça karmaşık bir süreçtir. Bu çalışmada, çeşitli alanlarda yürütülen din eğitimi çabalarından istenen verimi alabilmek için etkili bir iletişim sürecinin nasıl olması gerektiği incelenmiş ve bunun ilkeleri belirlenmeye çalışılmıştır.