1647 yılı, göklerde ve yeryüzünde çeşitli işaretlerin bir tür talihsizlik ve sıra dışı olayları haber verdiği o harika yıldı. Çağdaş tarihçiler, ilkbaharın başlangıcından itibaren sayısız çekirgenin Çölden akın ettiğini, tahılları ve otları yok ettiğini anlatırlar; bu, Tatar akınlarının habercisiydi. Yazın büyük bir güneş tutulması oldu ve kısa bir süre sonra gökyüzünde bir kuyruklu

yıldız belirdi. Varşova’da şehrin üzerinde bir mezar ve bulutlarda ateşli bir haç görüldü; oruçlar tutuldu ve sadaka verildi, çünkü bazı insanlar ülkeye

bir vebanın gelip insanları yok edeceğini ilan ettiler. Sonunda, o kadar ılıman bir kış geldi ki, en yaşlı sakinler buna benzer bir şeyi hatırlayamıyordu. Güney eyaletlerinde buz, günlük kar erimesiyle şişen

nehirleri sınırlamadı, yataklarını terk etti ve kıyıları su bastı. Yağmurlar sık sık yağıyordu. Bozkır sırılsıklam oldu ve muazzam bir bataklık haline geldi. Güneş güneyde o kadar sıcaktı ki, harikaların harikası! Bratslav ve Vahşi Doğa’da Aralık ayının ortasında bozkırları ve ovaları yeşil bir örtü kaplamıştı. Arı kovanlarındaki sürüler vızıldamaya ve telaşlanmaya başlamıştı; sığırlar tarlalarda böğürüyordu. Böyle bir düzen tamamen doğal görünmediğinden, Rusya’da sıra dışı olayları bekleyen veya arayan

tüm erkekler heyecanlı zihinlerini ve gözlerini özellikle tehlikenin başka hiçbir yerden daha çok kendini gösterebileceği Vahşi Doğa’ya çevirdiler.